Sauce Brasil Latin Jazz La Ferme Rose Ukkel (22-02-2021) report & photo credits:Anja Cleemput info club: La Ferme Rose © Rootsville 2021

Op deze beetje kille maar al snelle eerste herfstdag verzamelen de Brusselse jazzaficionado’s in het magnifieke openluchtkader van de 13de eeuwse la Ferme Rose waar in een organisatie van Jazz à Uccle het sambacombo “Sauce Brasil” ten dans speelde.

De van origine Italiaanse doch perfect van de Portugese tongriem gesneden suave crooner Tommaso Zuffa stak meteen zeer overtuigend van wal met de pure Bossa Nova van “Samba Dobrado”. De exquise bassolo van Kais Frihat bracht ons meteen in Zuiderse sferen en het hechte samenspel van deze vijfmansformatie beloofde een prachtavond te worden. Met het instrumentale “A Ra” waanden we ons langs een strand in Sao Paulo op de tonen van de warme altsax van Claudio Rocha.

Melancholie bleek dan weer troef in “Gota d’Agua” een werkstuk dat wederom heerlijk gedijen mocht op de loepzuivere zang van Tommaso Zuffa. “Descerdo A Serra” illustreerde dan weer dat eclectische begrafenissen in Brazilië volgens een radicaal ander stramien verlopen dan de plechtmatigheden terzake in ons killere en meer gereserveerde Belgenlandje.

Naast de altsax kwamen hier ook de tangoritmes uit de keyboards van Xavier Roesch (die zijn sporen verdiende aan het Straatsburgse conservatorium) hier bijzonder mooi uit de verf. Claudio Rocha zou ook her en der de aartsmoeilijke dwarsfluit met veel brio hanteren en “A Rita” swingde zo een duchtig end weg. Op de aritmische tonen van Xavier Roesch, de doldriest solerende keyboardvirtuoos, werd het tempo opgedreven mits een spervuur aan welluidend woordendebiet door Tommaso Zuffa, en met nog een drumsolo van Pierre Ferrand als toemaatje zaten we zo al snel aan het einde van de eerste set.

Na een korte pauze werden de esbattementen rustig heropend met de melopée van “Luiza” op een bedje van uiterst smachtende zang van Tommaso. Om de juiste sfeer te scheppen wist hij zijn langoureuze bariton hier optimaal aan te wenden. Natuurlijk mocht ook de belangrijkste exponent van de bossanova, Tom Jobim, Braziliaans songwriter, componist, arrangeur, zanger en pianist, niet op het appel ontbreken, met “Preciso Me Encontrae”.

Voor de moedigen die hier in de steeds frisser wordende tuin van La Ferme Rose waren samengetroept, werden verwarmende fleecedekentjes aangereikt. Zo nu dan moesten de muzikanten toch ook hun handen even warm wrijven. Gelukkig dat het centrale thema van de avond de Zuiderse muziek was. Die ging de steeds koeler wordende avond met vijfkoppig bijeengesprokkelde warmte te lijf met de evergreen van Jobim. Die wordt dan ook beschouwd als de Gershwin van de Latijns-Amerikaanse muziek, met meer dan vierhonderd songs op zijn actief. Zo ook de onsterfelijke wereldhit “the Girl from Ipanema” dat door Stan Getz en João Gilberto verheven werd tot een echte loungeklassieker en gecoverd werd door Frank Sinatra, recenter dan Diana Krall (mevrouw Elvis Costello dus).

Er was uitstekende wijn verkrijgbaar in onze avondlijke tuin van Eden, doch verkoos het orkest “Agua de Beber”, als filmisch epos gevolgd door “Nwem Negra” (van de legendarische en nog steeds actieve zangeres Gal Costa). Dit werd door het publiek bestempeld als een ware Caipirinha-song !
Uiteraard mocht in de finale ook Gilberto Gill niet ontbreken en het ging – als antidotum tegen de steeds nadrukkelijker opzettende koude – er dan ook gestaag feestelijk aan toe tijdens “Esperando A Jarela” met zalig pulserende drums en Xavier Roesch die de sterren uit zijn piano toverde.
Tommaso Zuffa mocht nog een end weg scatten in “Baiao de Quattro Togues” terwijl de altosax van Claudio Rocha de laatste noten tegen de verweerde abdijmuren blies.

Een bis kon dan ook niet uitblijven met een dansende bas en meesterlijke dwarsfluit in het meerstemmig gebrachte “Flor de Lis. De ultieme kers op deze waarachtig sublieme avond, BRAVO donc auxs garçons de Sauce Brazil!